żelazne jabłko

Owoce średniej wielkości (7-8 cm); okrągłe, lekko karbowane; żółto-czerwone, rumieniec smugowaty, często obejmujący cały owoc; skórka gładka; miąższ żółtobiały, soczysty, miękki; lekko pachnące. Tuż po zerwania jabłka Żeleźniak nie nadają się do jedzenia, bo są twarde i kwaśne. Stają się bardzo smaczne dopiero po przechowaniu w chłodzie. Kiedyś takim terminem, gdy zaczynano je jeść, było Boże Narodzenie. Żeleźniaki wieszano na choinkach.

Ta odmiana jabłek jest w przechowaniu bardzo odporna, jak żelazna (stąd nazwa), aż do czerwca (VI). Na wsiach Żeleźniaki czasami zsypywano do beczek po kapuście i tak trzymano w piwnicach całą zimę. Dodawano je także do kiszonej kapusty.

Drzewa posadził pradziadek przed wojną. Podczas okupacji Niemcy przychodzili po jabłka, nie pozwalali pradziadkowi i prababci zrywać.