Antonówka

Antonówka urosła bardzo silnie, stworzyła szerokie, rozłożyste korony. Jej pień jest lekko przekrzywiony, lecz konary jabłoni są silne. Występują tam krótkopędy rosnące pod kątem prostym. Kwiaty pojawiają się na niej licznie, mają piękne, duże i o jasnej barwie. Liście drzewa pojawiają się na pędach jednorocznych, są jasne i duże. Owocuje obficie średnio co dwa lata. Jest bardzo wytrzymała na mróz, a także na takie problemy sadowników jak parcha jabłoni i mączniaka. Rośnie na glebie. Nie mogę stwierdzić dokładnej wysokości drzewa, z racji braku odpowiednich narzędzi pomiarowych oraz mojego lęku wysokości.

Owoce atonówki są średniej wielkości. Mają wydłużony, niesymetryczny kształt, nie są jednak większe niż 6 cm. Mają ładną, gładką, błyszczącą skórkę. Na początku ma kolor zielony, jednak później zmienia barwę na słomkową z pięknym rumieńcem. Owoce są soczyste, kwaskowate. Miąższ jest kruchy i ścisły, a gdy owoce są dojrzałe, wydzielają przyjemny zapach landrynek. Antonówkę można spożywać jako deser jak również nadaje się do przetwórstwa. W naszych rejonach używana głównie do wyrobów dżemów, przecierów, kompotów oraz do wyrobów takich jak racuszki czy szarlotki.

Drzewo zostało zasadzone przez rodzinę Rosiaków około roku 1940, jako jedno z wielu w drugim z przydomowych sadów. Jabłoń, jako jedna z nielicznych przetrwała ciężkie czasy, była świadkiem niezwykłych przyjaźni, miłości i nieszczęść, które wydarzały się we wsi. Położona między budynkami gospodarczymi, a drogą, zaraz obok pól uprawnych. Pielęgnowana przez kolejne pokolenia na przestrzeni lat zapewniała całej rodzinie pyszne owoce, na których wychowałam się między innymi ja, dzisiejsza kierownik „Owoców Kazika” – Ada. Dziś jabłonka jako towarzyszki ma inne jabłonie, lecz posadzone nieco później… Niewątpliwie są równie przyjacielskie, ponieważ nasza antonówka zapewnia nam cudowne składniki na przetwory.